Verslag van onze trip, eindelijk.
Woensdag, de bedoeling was om vroeg te vertrekken, uiteindelijk werd het 5 uur. Ik moest nog pakken , Hugo nog werken en er moesten ook nog snel wat dingen gekocht worden. Volle tank iederen in de auto en we waren op weg. Het is winter, dus vroeg doneker, na gegeten te hebben in de auto viel dan ook iedereen in slaap. Iedereen behalve ik, de chauffeur van dienst. Van San Antonio naar Fort Stockton, een lange saaie weg zeker in de donker. Uiteindelijk om 10uur30 aankomst in het hotel.
Na een nachtje slaap ( een " doublesize" bed is echt wel kleiner dan een "kingize" bed) richting ontbijtzaal. Het hotel was van dezelfde keten als het hotel aan zee dus ook hetzelfde ontbijt. Wafels, ontbijtgranen, omelet, sausage patties,yoghurt enz. "Continental breakast", welk continent was mij niet meteen duidelijk. In Big Bend is er maar een tankstation, dus de prijzen liggen hoger dan in San Antonio. We hadden dan ook de raad gekregen om te tanken in in Fort stockton en in Marathon, de laatste stop voor je aan het park komt.
Marathon het laatste "stadje" voor je het park binnenrijd, 450 inwoners, $24,200 gemiddeld jaarinkomen wat beduidend lager ligt dan het gemiddelte in Texas, $42,139.
Was de temperatuur de vorige dag in San Antonio nog 30 graden, tijdens de nacht was er een koude wind opgekomen wat maakte dat er de volgende dag een 8 op de thermometer stond. De "thanksgiving picknick" in de namiddag heeft dan ook niet lang geduurd.De volgende ochtend, koud maar een stralende zon en er stond een wandeling op het programma, " the window trail", 5.2 miles/8.3 km roundtrip. Voor Tibe iets te veel om te stappen, maar Jarne hebben we maar een paar meter gedragen. Onze eerste optimistische plannen waren om in de namiddag iets anders gaan te doen, maar de voormiddagwandeling werd een over de middag en zelfs een na de middag wandeling.
Een gesprek van Hugo met een man met een brandende barbeque had voor gevolg dat ons avondeten uit een hamburger, een goed gesprek, een Belgische wafel en een Belgisch bier bestond.
De volgende dag, alweer een wandeling, the lost mine trail, 4.8 miles/7.8 km samem met Bill en zijn vrouw. Een kleinere afstand maar wel bergop bovendien was het erg koud. Het beging van de wandeling hadden we al wat regen, maar was het doenbaar. Echter de afdaling was afzien, pijpestelen regen en koud, ijskoud. De warme chocolademelk daarna was erg welkom. De regen was ondertussen verandert in sneeuw, erg mooi maar geen weer om in te rijden. De volgende dag was alles ondergesneeuwd, sneeuw in Texas, voor Tibe de eerste sneeuw ooit live gezien en gevoeld.
Sneeuw dus wegen gesloten, in afwachting gaan ontbuiten in het restaurant: eggs, bacon, gravy, oatmeal, cereal, fruit, and hot chocolate milk.
Uiteindelijk om 11uur30 kunnen doorrijden en tegen 6uur 30 terug thuis. De sneeuw heeft ons lang vergezeld en even heb ik de hoop gehad dat het ook in San Antonio had gesneeuwd. Echter thuis was alles groen, het thanksgiving weekeinde was daar enkel nat en koud geweest
