Verdriet

Gisteren, Jarne en Tibe lagen in bed. En naar "goede" gewoonte moeten mama of papa dan een tijdje bij hun slapen. Gisteren was ik moe en ik wou mij al omkleden. Dus, mama komt dadelijk terug nu moet ik even mijn pyjama gaan aandoen. Bovendien, we hadden er op het werk nog over gepraat, je moet kindjes gewoon laten wenen. En wenen dat deed hij, of liever brullen. Toen ik even later uit de badkamer kwam liep hij ook al rond, al schreuwend. Opgepakt en terug in bed gelegd en er toch maar gaan naastzitten. Tibe nog altijd wenend telkens opnieuw een zinnentje brabbelend. "Tibe wat zeg je nou?". En eindelijk verstond ik het, " Ik ben zoooo verdrietig, snik, snik".